Puzzle: Mga piyesa ng nakaraan

Characters: 

Francis- Ang Bida. Isang ordinaryong lalaki na maiinlove sa kanyang 

kaibigan.

Chris- Ang kasintahan ng bida. 

15 na taon na ang nakalipas simula nang makita ko ang una kong 

minahal. Marami na ang nagbago sa mundong aking ginagalawan. 

Minsan mahirap magcope up sa pabago-bagong panahon. 

=======Unang piyesa: Unang pagkikita=======

Kasisimula pa lang ng klase sa MSMC (Pangalan ng Paaralan namin), 

umuulan na agad. Shet that's what I forgot! Nakalimutan ko ang 

magdala ng payong. Medyo makulimlim noong panahong iyon at 

medyo malamig. Ang lamig ng hangin buti na lang at may Jacket 

akong dala. 

Tapos na ang first day of classes at nagsisiuwian na ang iba. Ako 

naman hinihintay kong tumigil ang ulan dahil ayaw kong mabasa ang 

damit ko ng tubig ulan. 

Habang nakaupo ako sa isang silya, di ko man lang namamalayan na 

nakatulog na pala ako doon. Ginising ako ng isang lalaki.

"Hey," tawag pansin ng isang lalaki sa'kin. 

"Bakit?!" Medyo masama pa ang tono ko noon dahil bagong gising 

ako.

"Gusto niyo po ba makisabay sa payong ko? Sa tingin ko po kasi 

iniintay niyo pa po ang pagtila ng ulan," kanyang sinabi

"Sige po san po ba kayo nakatira?" Tanong ko sa kanya

"Sa may Kwatro street," kanyang sagot

"Malapit lang po pala kayo samin eh," aking sinambit.

Hinatid niya ako hanggang bahay namin.

==========

Nagyoyosi ako sa loob ng kwarto ko habang naaalala ko yung mga 

taon na nagkasama kaming dalawa. Masakit sa puso pero kailangang 

maging matapang.

======Ikalawang piyesa: Ang Pagkabuo=======

"Ako nga pala si Christian Managhoy. Tawagin niyo na lang akong 

Chris para mas madali," pakilala ng isang lalaki sa klase namin. Siya 

ang naghatid sakin papunta sa bahay ko.

"Umupo ka na lang sa tabi ni Francis," sambit ng aming guro. 

Nakipagkaibigan siya sa akin. Hindi naman ako tumanggi kasi baka 

madismaya siya. Naging magkaibigan kami at siya ang pinaka 

bestfriend ko sa lahat. Lagi nga kaming tinutukso ng iba pa naming 

kabarkada na mag-On pero hindi naman. Sweet siya sakin, lagi siyang 

nagaalala. Pag gabi tinatanong niya lagi kung kumain na ako at lagi 

kaming nagpupuyatan sa telepono. 

Habang nasa klase nakaupo kaming dalawa at pinapalagay ng 

teacher namin kung ano wishlist namin sa pasko.

"Francis!" Tinawag ako ni Chris

"Yo," sagot ko sa kanya

"Anu bang wishlist mo this christmas?" Tinanong ako ng mokong

"Hindi ko alam eh. Siguro kahit anong bagay kahit na mura basta 

magpapaalala sa mga taong mahal ko," sagot ko sa kanya.

"Ah. Ako kasi hirap ako magisip ng wishlist ko eh," wika niya

"Yun na ang nilagay ko eh," tugon ko.

Makalipas ang ilang buwan at pasko na. May party kami sa aming 

paaralan at binigyan ako ni Francis na isang regalo. 

"O yan regalo ko sayo," kanyang wika.

"Ano naman to?" Tinanong ko siya.

"Isa yang piyesa ng ibibigay ko sayo."

"O tapos?"

"Bawat taon, magbibigay ako sayo ng mga piyesang iyan at kailangan 

mo siyang buuin," kanyang paliwanag.

Yun nga bawat taon unti-unti kong binubuo ang mga piyesang kanyang 

binibigay gaya ng unti-unting pagbuo ng pagmamahal ko sa kanya. 

Hindi ko kinekwestiyon kung bakit ko ba siya mahal at kung ano ang 

nagustuhan ko sa kanya. Wala ng paligoy-ligoy pa oo mahal na mahal 

ko siya nang higit pa sa magkaibigan pero hindi ko alam kung ganon 

din ba siya sakin.

=======

Naubos ko ang ang sigarilyong hinihit-hit ko. Tumulo ang mga luha 

saking mga mata. Hanggang ngayon umaasa pa rin ako sa mga 

pangako mo. Nakatulog ako sa pagod ng pag-iyak. 

Pagising ko ng umaga punta agad ako sa kusina at nagluto. Ako na 

lang ang magisa sa buhay. Wala na ang aking mga magulang. 

Namatay sila sa isang pangyayari sa Manila. Tita ko ang nagpaaral sa 

akin nang tumungtong ako sa kolehiyo. 

Pumunta ako sa mall at inaantay ko ang tiyahin ko dahil may ibibigay 

siya sakin. Habang nagaantay ako inalala ko yung mga pagtatanggol 

niya sakin sa mga gago at ang pagaalaga niya sakin.

=====Ikatlong piyesa=====

"Aray!" Sinapak ako ng isang nakakatakot na tao.

"Pera mo? Labas mo bilis!"

"Wala na akong pera," aking sinambit.

Sinapak ako ng paulit-ulit. Wala naman kasi akong pera. Umuuwi ako 

naglalakad.

Biglang may sumapak sa gagong nilalang. Binugbog siya ng isang 

taong hindi ko maaninag kung sino. Nanghina na lang ako at 

hinimatay. May lagnat pala ako at siyempre pagod sapagkat binugbog 

ako.

Pagising ko nasa loob ako ng bahay at binabantayan ako ng kaibigan 

ko. Natutulog siya at pinagmasdan ko ang mga magaganda niyang 

mata, ang matangos na ilong niya at ang bibig niyang simpula ng mga 

rosas. Hinaplos ko ang kanyang buhok na napaka lambot. Nagising 

siya at ako naman pasimple na di nakatingin sa kanya.

"Hoy!" Sumigaw ang mokong sakin

"Bakit?"

"Diba sabi ko wag kang maglalakad na ikaw lang ang magisa? Dapat 

inantay mo na lang ako o kaya naghanap ka ng kasama. Hindi mo ba 

alam kung gaano ako nagalala sayo?" Namumula pa ang kanyang 

mga mata.

"Napapraning ako kagabi. May pasa ka pa at mga sugat. Sa susunod 

ah. Antayin mo ako."

"Opo," tugon ko sa kanya at ngumiti na ako sa kanya. Hinawakan niya 

pisngi ko at kinurot niya.

"Ang cute mo talaga!" Sabi ng mokong.

Sa tuwing nagkakasakit ako, siya ang nagaalaga sakin. Sa tuwing 

binubully ako siya ang nagtatanggol sa akin.

=======

Nakita ko na nga ang tiyahin ko. Ang gusto ng tita ko na ako ang 

maging isa sa mga groomsmen ng kanyang asawang hapon. Magaan 

ang loob ko sa asawa niya parang tatay at kapatid ang turing ko sa 

kanya gayundin siya sakin. Binigay niya sakin ang isang invitation.

Matapos nun ako ay humalik na sa kanya at umuwi na sakay ng isang 

jeep. Habang bumabyahe naaalala ko ang araw kung kailan kami 

nagkahiwalay.

======Ikaapat na piyesa: Mahal kita======

Matatapos na ang school year at inimbitahan ako ng mga magulang 

niya na kumain sa kanila. Nagkwentuhan kami at nagtawanan. Ang 

saya pala kasama ng mga magulang niya. 

"Yang si Christian, magaaral siya sa Australia next year at doon na 

kami lilipat," banggit ng kanyang nanay. 

"Maganda yon Chris, go grab the opportunity," wika ko ngunit 

nasasaktan ako.

Hinatid ako ni Chris sa bahay namin. 

"O ba't parang malungkot ka?" Tanong ni Chris sa akin.

"Wala," sagot ko sa kanya

"Tungkol ba to sa sinabi ng mommy ko sayo?" Hindi na ako umimik.

"Hoy! Magsalita ka naman."

"Sabi mo walang iwanan sa ere, nasan na yang mga pangako mo? 

Talkshit ka men!" Galit kong sinabi sa kanya.

"Alam mo, lahat ng ginagawa ko para sating dalawa to," kanyang 

sinabi.

"So kailangang mangiwan?"

"Pasensya naman. Wala na naman akong magagawa eh. O siya 

hanggang dito na lang."

"Mahal kita." umiiyak kong sinambit sa kanya.

"Mahal din kita." 

"Higit pa sa kaibigan." Inamin ko sa kanya ang mga nararamdaman ko 

bago siya umalis.

"Gago ka! Tang ina ka! Bakit ngayon mo lang sinabi? Bakit kung kailan 

ako aalis dun mo lang sinabi?" 

"Oo na ako na ang gago! AKO NA ANG TANGA!"

"BUTI ALAM MO! DI MO BA ALAM GANUN DIN ANG NARARAMDAMAN 

KO SAYO? MANHID KA GAGO. DATI PA AKO NAGPAPARAMDAM 

SAYO!" Oo na ako na ang manhid ako ng ang tanga. 

Umiyak siya sa harap ko at ganun din ako. Bumuhos ang malakas na 

ulan at kami ay nagkaaminan.

Kinabukasan...

Nasa paliparan kami at aalis na siya.

"Francis,"

"Oh."

"Pangako pag nakagraduate na ako ng kolehiyo, babalikan kita. 

Hahanapin kita kahit san ka man naroroon," kanyang pinangako. 

Niyakap ko siya habang umiiyak ako. 

"I love you." yan na lang ang huling salita na narinig ko sa kanya.

Hindi ko na nabuo yung regalo niya saking puzzle.

=======

Sa wakas at nakarating na ako sa aking paroroonan. Tumuloy na ako 

sa bahay at nagluto na ng kakainin ko. Kumain na ako. 

Ako lang ang magisa.....

Walang kasama..... 

Tinanong ko sa sarili ko, "Habang buhay na lang ba ako magiging 

ganito nagiisa sa buhay at walang kasama? " Pinagmasdan ko ang 

picture fram ng mama at papa ko sa sala at naalala ko ang nangyari 

sa kanila noong magkokolehiyo na ako.

======Ikalimang Piyesa: Mga nawawalang piyesa. Mga taong nawala ka======

Narinig ko sa balita...

22 people died while close to a hundred were injured when five 

simultaneous bombings rocked five areas in Metro Manila—LRT and 

Plaza Ferguson in Manila; a bus in Cubao, Quezon City; NAIA in Pasay 

City and an area near a gas station in Makati City.

Tumawag sakin yung tita ko at iyak ng iyak. Habang nanunuod ako ng 

TV. 

"Francis ang mama at papa mo!" Sigaw ng tita ko sa telepono.

"Anung nangyari sa kanila?" Pagaalala kong sinabi sa kanya.

"Francis namatay na sila!" Hindi ako makapaniwala sa sinabi niya.

"Tita wag ka magbibiro ng ganyan!"

"Hindi ako nagbibiro. Nakita ko! Sa LRT," sambit ng tita ko habang 

siya'y umiiyak.

Dali dali akong bumyahe galing laguna papunta sa maynila kung saan 

nakatira ang tita ko. Limang oras akong bumyahe papunta sa kanila. 

"Tita anu nangyari? Tita!" Iyak kami ng iyak. 

Narecover ang mga bangkay ng mga magulang ko at doon  

pinacremate namin sila.

Matapos ng pangyayaring iyon, naging malungkot na ang buhay ko. 

Sunod sunod ang mga problemang naranasan ko. Iyak ako ng iyak sa 

kwarto. 

Tinapos ko ang high school at nung magkolehiyo ako tita ko naman 

ang nagpaaral sakin. Marso 2001 ako naggraduate ng high school. At 

nagpunta ako sa Maynila. Doon hinanap ko ang aking sarili. Nagaral 

ako at nagtapos ng accountancy. 

Isa rin sa mga problema ko ay noong kasagsagan ng bagyong Ondoy. 

Iyak ako ng iyak sa kakahingi ng tulong at halos malunod na ako. Akala 

ko mamamatay na ako nung mga panahong iyon pero hindi pa pala.

=======

Hindi na ako umiyak. Siguro ubos na ang mga luha ko. Siguro 

nakalimutan na niya ang mga pangako niya sakin. Highschool pa lang 

naman kami noon eh at tapos na siguro yun magkolehiyo. Hindi na 

niya siguro ako naaalala. Sigurado ako may asawa at anak na siya. 

Malamig na pagtingin ko sa kanya. Dahilan na rin siguro ng 

pagbabago ng panahon.

Natulog na lang ako dahil maaga pa ang pasok ko bukas dahil may 

bago akong trabaho. Tinawagan kasi ako ng isang sikat na kumpanya. 

Kinukuha nila ako sa para sa isang mataas na posisyon. Grabeng 

bigtime yun! Tinawagan ako mismo ng kumpanya para doon? Di 

naman ako kagalingan. Ang mismong pagrereportan ko ay ang C.E.O! 

=====Huling Piyesa: Mga piyesa ng kasalukuyan=====

Kinabukasan...... 

Nagreready na ako para unang araw ko sa trabaho. Nagtungo na ako 

sa kumpanyang aking papasukan. Nakita ko ang iba 

nagugoodmorning sakin . Nagpunta na ako sa opisina ko at nilagay 

ang gamit ko doon at nakita ko ang opisina ng boss ko.

"Mr. Dela Rosa! Hinahanap at Hinihintay kita for Five years! At last 

nandito ka na rin sa piling ko," sambit ng boss ko. Sino ba siya? Sa 

piling ko?

"Eh? Piling niyo?" Nagtaka ako. Bigla siyang humarap sa akin. Nagulat 

ako sa nakita ko. Si......Si.....Si Chris. 

"C-C-Chris?" Nautal ako nang nakita ko siya. 

"Francis," diretso niyang sinabi ang pangalan ko.

Umiyak ako sa harap niya.

"Ba't ka umiiyak?" Tanong niya.

"Gago ka kasi eh! Bakit ngayon ka lang?" 

"Dumating sa buhay ko. Pilit binubuksan ang sarado ng aking puso. 

Ikaw ba ay nararapat sa akin?" Kinanta niya

"ULUL!"

Kinuha niya ang kamay ko at kami ay umalis. 

Nasa kotse kami. Hinawakan niya ang kamay ko at nagdrive na siya. 

Wala akong imik sa loob hanggang sa binasag niya ang katahimikan.

"Alam mo ba kung san tayo pupunta?"

"Malay ko sayo? Nagtatanong ka sakin ikaw ang nagdadrive." 

Pinilosopo ko siya.

"Papunta tayo sa Laguna, sa dating bahay niyo." Nagpunta nga kami 

sa Laguna. Doon nagkwentuhan kami. Kinwento ko sa kanya ang mga 

nangyari sa akin nung nawala siya. Doon umiyak ako sa balikat niya. 

Niyakap niya ako at dinamayan. Kinwento niya kung ano ang nangyari 

sa kanya sa Australia. Halos mabaliw na siya sa kakakaisip sakin.

"Gago ka Chris, bakit mo ako iniwan? Bakit pinatagal mo pa ng ilang 

taon bago ka bumalik sa Pilipinas?"

"Hindi kita iniwan Francis. Malayo lang ako sayo pero ang puso ko 

malapit pa rin sayo. 2005 pa lang bumalik agad ako ng Pilipinas. 

Hinanap kita sa dati mong bahay kaso hindi ka na nakatira doon. 

Pinahanap kita sa taong kilala ko."

"Bakit ngayon lang?" Iyak ako ng iyak

"Hindi ko rin alam eh. Nagsikap lang talaga ako para mabuo ang mga 

pangarap nating dalawa."

"Hindi ko pangarap yan! PANGARAP MO LANG YAN! Ang tanging 

pinangarap ko lang ay ang makasama ka pero tumigas na ang puso 

ko."

Ang lakas ng ulan at ang lamig gaya ng pagtingin ko sa kanya ngayon. 

Malamig na.....

"GAGO KA PALA EH! SINABI MO AKO ANG NANGIWAN. IKAW RIN 

PALA! IKAW RIN ANG HINDI TUMUPAD SA PANGAKO NATIN SA ISA'T 

ISA," sinigaw niya sa akin.

"Bakit ang tagal mo?"

"Kasi nagsisimula pa lang akong itaguyod ang sarili ko! Hirap pa ako 

at wala pa akong kakayahan para hanapin ka sa buong Pilipinas! At 

sang lupalop ka man naroroon!"

"Pasensya na! Talagang ganito lang ang panahon. Pinalamig na ng 

panahon ang puso ko."

"Pero pwede pa bang painitin ko muli iyan?"

"Pasensya na. Hindi na."

Lumayas na ako sa harap niya 

*BEEEEEEEEEEEEEEEEP*

"FRANCIS!" 

"ARAY!" Napa upo na lang ako. Nakita ko na lang siyang naka 

handusay sa daan.

"Chris!" Mabilis ang mga pangyayari. Dinala ko siya sa pinakamalapit 

na ospital. Kasama ko ang driver ng kotseng nakabangga sa kanya.

"TANG INA KA! PAG MAY NANGYARI SA MAHAL KO! LAGOT KA SAKIN!"

Akala ko naglaho na ang pagtingin ko sa kanya. Akala ko pinatigas na 

ng panahon ang puso ko. Akala ko hindi ko na siya mahal. 

MAHAL PA RIN KITA CHRIS!

"Anu na nangyari sa kanya doc?" Tinanong ko ang doctor.

"He lost tremendous amount of blood. Kailangan natin ng donor na 

type A na blood type."

"Type A? Ako type A!" 

"Sige itetest namin kung pepwede ka" At yun na nga tinest nila kung 

pwede akong magdonate. Nagdonate ako ng dugo 

Nagpahinga ako sa pagod sa pagdodonate ng dugo. 

"Dok anu na nangyari?" Tinanong ko ang doktor.

"Ok na siya and he is recovering," sabi ng doktor sakin.

"Lord sana makarecover na siya," yan ang dinadasal ko ngayon. Sana 

makarecover na nga siya. Pumasok ako sa kwarto na kanyang 

pinagtutulugan. Iyak ako ng iyak. Nakahawak lang ako sa kamay niya 

hanggang sa makatulog ako.

Nagising bigla ako nang nakaramdam ako ng humahaplos sa buhok 

ko. Si Chris. Gising na siya at pinagmamasdan niya ang pagtulog ko.

"O gising ka na pala!"

"Hindi tulog pa! Tulog pa ako! Nakapikit pa nga ako eh! Check it out. 

See for yourself!"

"ULUL! haha."

"O ano akala ko ba matigas na puso mo at malamig na pagtingin mo? 

Nasan na tigas ng puso mo?"

"Sorry Mali ako ng inakala," humingi ako ng patawad sa kanya

"Kailangan pa atang maaksidente ako eh! haha!" Tawa niya.

"Salamat pala sa pagligtas sakin."

"Wala iyon. Mahal kasi kita eh."

Nagkwentuhan kami sa mga nangyari sa amin nung mga araw. Yung 

mga oras na nawala at yung regalo niya noong pasko.

"Francis."

"O?"

"Naaalala mo pa ba yung niregalo ko sayo noong first year. Nung 

pasko?"

"Oo. Yung puzzle."

"Gusto mong buuin?"

"Sige." Pinadala ko yung puzzle na iyon sa ospital pati na rin yung mga 

pirasong natitira ay pinadala ko.

Binuo namin itong puzzle at nakita kong ang salitang "Mahal kita" at 

nakasulat ang pangalan ko. Kinwento niya na bahagi pala ito ng 

kanyang pagtatapat ng pagibig sa akin dati. 

Matapos nun pinasyal ko siya sa labas ng ospital. Nakawheel chair 

siya.

"Mahal mo ba talaga ako?" Tanong niya sakin habang kami ay 

namamasyal.

"Oo naman," sagot ko.

"Patunayan mo." Hinamon niya ako.

"O ayan na." Hinalikan ko siya ng matagal habang nakaupo siya sa 

wheel chair. 

=====

Lahat tayo ay may mga sariling puzzle na binubuo sa buhay. Bawat 

piyesa nito ay mahalaga kaya pahalagahan natin ang mga ito. 

Sa Ingles:

We all have puzzles to complete in our lives. Every part of it is important 

so we should appreciate it.